سلام ای تنها بهونه واسه ی نفس کشیدن

هنوزم پر می کشه دل برای به تو رسیدن

عزیزم  بگو  ببینم  که  چه  رنگه  روزگارت ؟

خیلی دوست دارم تو مهتاب بشینم یه شب کنارت

سرتو با مهربونی بذاری به روی شونم

تو فقط واسم دعا کن آخه دنبال بهونم

حالم و اگه  بپرسی  خوبه  تعریفی  نداره

چون بلا تکلیفه عاشق آخه تکلیفی نداره

بد جوری به هم میریزه من و گاهی اتفاقی

تو اگه نباشی   از من نمیمونه چیزی باقی

باز که ابری شد نگاهت بغضتم واسم عزیزه

اما اشکات رو نگه دار  نذار  این جوری  بریزه

من هنوز  چیزی  نگفتم که تو طاقتت  تموم شد

باقیش و بگم میبینی گر یه هات کلی حروم شد

باقیش رو بخون (منو ببخش)

حال من خیلی عجیبه دوست دارم پیشم بشینی

من نگاهت بکنم     تو توی چشام عشق و ببینی

یادته من و تو  داشتیم  ساده  زندگی  می کردیم؟

از همین چشمه ی شفاف رفع تشنگی می کردیم

دلم نمیاد باقیش رو بنویسم ولی ........

یه دفه یه مهمون اومد عقلم و یه جوری دزدید

دله  تو  به  روش  نیاورد از همون دقیقه فهمید

اولش  فکر  نمی کردم که دلم رو برده باشه

یا دلم گول چشای روشنش رو خورده باشه

اما نه    گذشت و دیدم دله من دیوونه تر شد

به تو  گفتم  و دلت  از  قصه ی من با خبر شد

 

اولش  گفتم یه حسه یا یه احترام  ساده

اما بعد دیدم که عشقه آخه اندازش زیاده

تو  بازم طاقت  آوردی مث پونه ها  تو پاییز

سرنوشت تو سفیده ماجرای من غم انگیز

بدجوری دیوونتم من   فکر نکن این اعتراضه

همیشه  نبودن  تو  کرده  این  دل  و  کلافه

میدونم فرقی نداره واست عاشق بودن من (واقعا)

میدونم  واست  یکی شد بودن و نبودن من (واقعا)

میدونم  دوسم  نداری  مث  روزای  گذشته

من خوندم تو چشمات یه کسی این و نوشته

اما  روح  من  یه دریاست  پر از موج  و  تلاطم

ساحلش تویی و موجاش خنجرای حرف مردم

آخ که چه لذتی داره ناز چشماتو کشیدن

رفتنه یه راه دشوار واسه ی به تو رسیدن

من که آسمون نبودم اما عشق تو یه ماهه

سرزنش نکن دلم رو به خدا  اون  بی گناهه

تو که چشمای قشنگت خونه ی صد تا ستارس

تو  که  لبخند  طلاییت  واسه من  عمر  دوبارس

بیا و مثل گذشته جز به من به همه شک کن

من  بدون  تو  میمیرم  بیا  و  بهم  کمک  کن

فدای صبرت ........منو ببخش