قسمت میدم پشت سرمن
من مسافر گریه نکن
گریه نکن
بیشتر از جونم من دوستت دارم
این دم آخر گریه نکن
گریه نکن
میبرم با خود من کوله بار خاطره ها رو
گریه نکن
میخوام ببینی با لب خندون صبح فردا رو
گریه نکن
بر میگردم با یه دنیا جلوه های عاشقانه
گریه نکن
بر میگردم که بخونم در وصف تو باز ترانه
گریه نکن
توی دنیا تو رو دارم برای من همین بسه
گریه نکن
خوبترینه بهترینه اون که با من هم نفسه
گریه نکن
.
.
.
وقتی دلت تنگ باشه ...
وقتی بیقرارش باشی ...
وقتی بدونی که می خوای ببینیش
لحظه هان که دیگه واسه آدم ناز می کنن
انگار خوششون میاد آزار بدن ...
آخ که چقدر این التهابها خوشاینده
چقدر این انتظارو دوست دارم
واسه دیدنت لحظه هارو زندگی می کنم پیشی
تو این لحظات زمزمه این شعره که آرومم می کنه ....
لحظه دیدار نزدیک است .
باز من دیوانه ام، مستم .
باز می لرزد، دلم، دستم .
باز گویی در جهان دیگری هستم .
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ !
های ! نپریشی صفای زلفم را، دست!
آبرویم را نریزی، دل !
- ای نخورده مست -
لحظه دیدار نزدیک است
کاش
کاش در دهکده عشق فراوانی بود
توی بازار صداقت کمی ارزانی بود
کاش اگر گاه کمی لطف به هم می کردیم
مختصر بــود ولــی ســـاده و پنهــانی بود
کاش به حرمت دلهای مسافر هر شب
روی شفاف ترین خاطره مهمانی بود
کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد
قرض می داد به ما هر چه پریشانی بود
کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم
رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود
مثل حافظ که پر از معجزه و الهام است
کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود
چقــدر شعــر نــوشتیــم بــرای باران
غافل از این دل دیوانه که بارانی بود
کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر
غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود
کاش دنیای دل ما شبی از این شبها
غرق هرچیز که میخواهی ومیدانی بود
دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم
راز این شعر همین مصرع پایانی بود