بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می کند

وای ، دل چون کود کی بی تو لجاجت می کند

اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نکرد

هیچوقت عشقت به دل فکر فراموشی نکرد

عشق من با تو به میزان تقدس می رسد

بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد

«دوستت دارم» برای من کلام تازه نیست

حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست

در غیاب تو غریبانه فراغت می کشم

بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می کشم

چشمهایم را نگاه تو ضمانت می کند

گرمی دست مرا دستت حمایت می کند

با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم

ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم

چشمهای مهربان تو فراموشم نشد

هیچکس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد

من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام

ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

                             
کاش                                                                                         

    
   معشوق ز عاشق

 
 طلب جان می کرد

      
 تا که

هر بی سرو پایی نشود

 یار کسی

تو اگر می دانستی

      
که چه زجری دارد

خنجر

      از دست عزیزان خوردن

 از منه خسته

                       نمی پرسیدی :

 دوست چرا تنهایی ؟!

عاشق چشای خمارتم